Woongenot is alleen alimentatie als dit expliciet is overeengekomen

In een echtscheidingsconvenant is het nihilbeding een veelvoorkomende afspraak. Dit houdt in dat de ex-partners geen alimentatie aan elkaar betalen. Belangrijk hierbij zijn de fiscale gevolgen van het beding in combinatie met de afspraken die worden gemaakt over de eigen woning. Als één van de ex-partners bijvoorbeeld in de gezamenlijke eigen woning blijft wonen, kan deze de betaalde rente over het gedeelte van de woning dat van de ex-partner is, niet in aftrek brengen als betaalde alimentatie. Daar staat tegenover dat het woongenot dat de blijvende partij heeft, ook niet belast is als alimentatie. Dit laatste staat onjuist in de brochure Het echtscheidingsconvenant en de eigen woning van de Belastingdienst (pagina 4, laatste alinea, onder Let op!). De brochure wordt naar aanleiding van een signaal van het RB op dit punt aangepast.

Is het de bedoeling dat de rente en het woongenot wel in aanmerking wordt genomen als betaalde, dan wel ontvangen alimentatie? Dan moeten hier specifieke afspraken over staan in het echtscheidingsconvenant. Zo lang het huwelijk nog niet is ontbonden en de ene ex-partner gedoogt dat de andere ex-partner in de woning blijft wonen, is het verdedigbaar om het woongenot aan te merken als alimentatie op grond van artikel 1:81 van het Burgerlijk Wetboek.

Zie voor meer informatie artikel 3.101 van de Wet op de inkomstenbelasting 2001, Hof Amsterdam 21 maart 2013, ECLI:NL:GHAMS:2013:CA1708 en Hof Den Haag 02 april 2019, ECLI:NL:GHDHA:2019:797.